Czasami wydaje się, że życie nas przerosło. Że przestajemy sobie z nim radzić i ogarniać naszą rzeczywistość. W różnych momentach życia i w różnych okolicznościach, cierpimy z powodu kryzysów emocjonalnych, objawów psychosomatycznych, trudności w relacjach z drugim człowiekiem, stanów depresyjnych, czy też objawów nerwicowych.
Głównym celem psychoterapii jest przynoszenie ulgi i uczynienie życia szczęśliwszym. Terapeuta pomaga osobie zainteresowanej rozwijać i odkrywać swój potencjał oraz kształtować osobowość. W procesie psychoterapii człowiek uczy się siebie: Pytam i szukam odpowiedzi na to jak wygląda moje życie: co ja takiego robię, że jestem nieszczęśliwy, że popełniam wciąż te same błędy w relacjach? Czego nie robię, że nie jestem tym, kim chciałbym być? Czym spowodowana jest moja częsta złość, smutek, samotność? Jak to się dzieje, że nie zaspokajam swoich potrzeb, a nawet trudno mi zrozumieć, czego właściwie potrzebuję i często sięgam po to, co właściwie mi nie służy?
W tej pięknej, choć niełatwej podróży w głąb samego siebie, trzeba wpierw uświadomić sobie swoje potrzeby, te prawdziwe, nie podyktowane modą czy społecznymi naciskami. Trzeba dotrzeć do potrzeb pokonując bariery lęku, winy, wstydu, które są z nami od wczesnych lat dzieciństwa, nieuświadomione i wpisane w osobowość do tego stopnia, że traktowane jak własne.
Czynnikiem leczącym w psychoterapii jest KONTAKT, czy inaczej mówiąc relacja między klientem a terapeutą. To tutaj, czyli w relacji budowanej w czasie terapii, opartej na zaufaniu odbywa się proces, który można nazwać zdrowieniem lub odzyskiwaniem samego siebie.
Z psychoterapii skorzystać może nie tylko osoba cierpiąca na zaburzenia osobowości, czy choroby psychiczne, lecz również każdy, kto nie radzi sobie z problemami egzystencjalnymi jak np:
- trudności w relacjach z innymi ludźmi;
- niskie poczucie własnej wartości;
- cierpienie spowodowane lękami, depresją, nerwicą, traumatycznym wydarzeniem w życiu;
- nieumiejętność radzenia sobie z własnymi emocjami: smutkiem, złością, brakiem przebaczenia;
- długotrwała, nieustająca żałoba po stracie bliskiej osoby
- problemy psychosomatyczne, jak: bóle głowy, pleców, brzucha, które nie mają potwierdzenia medycznego, a często są przejawem emocjonalnego bólu duszy;
- nieumiejętność w rozeznawaniu drogi życiowej i osobistych wyborów;
- potrzeba wsparcia w trudnych momentach życia;